Júlíana Rut Jónsdóttir

Sælir bloggvinir og allir hinir

Nú er orðið ansi langt síðan ég skrifaði hér inn síðast, það hefur svo margt gerst.

Ég er núna fráskilin og atvinnulaus einstæð móðir með 3 börn.

Árið 2009 var erfitt, flutningar og læra að vera ég sjáf sem einstaklingur. Skilnaðurinn var ekki á vinsamlegu nótunum en ég held að það sé að róast núna, kannski er ekkert sem heitir vinsamlegur skilnaður en þetta var rosalega erfitt á tímabili, ég verð að viðurkenna að ég var stundum hrædd og stressuð um að lætin færu að bitna á börnunum. Ég vona bara að þau hafi komist nokkuð ósködduð í gegn um þetta allt saman.

Ég kynntist manni sem ég hef verið í sambandi við, á stundum stormasamt en við virðumst vera háð félagsskap hvors annars, hann er yndislegur maður sem er góður við mig og börnin. Í bili erum við "kærustupar" en búum á sitt hvorum staðnum. Það skondna er að við vorum saman í skóla þegar við vorum börn og hann segist hafa verið hrifinn af mér þegar hann var ca. 8 ára, það tók hann nokkur ár að ná í stelpuna.

Bjarni minn er að verða 17 ára og ákvað að fara ekki í framhaldsskóla í bili og fékk góða vinnu á ruslabílnum, hann er kominn með kærustu og ég held að hann sé ánægður með lífið og tilveruna.

Stefanía mín er orðin 12 ára og á góðri leið með að kæfa mann úr hormónum stundum.

Birgir minn er 3 ára gullmoli sem heldur okkur við efnið og sér til þess að mamma hans vakni á skikkanlegum tíma og haldi skipulagi, hann er á leikskóla og blómstrar þar, hann er í hóp 6 barna sem færast upp um 2 deildir í haust, hann er framúrskarandi í fínhreyfingum og rökhugsun á deildinni sinni, púslar og perlar eins og hann sé 5 ára.

Við fengum okkur litla kisulóru sem er rúmlega 1 árs, hún heitir Isabella, en er yfirleitt kölluð Bella. Nú er mesta spennan að bíða eftir kettlingum, þeir koma vonandi fljótlega.

Mér var sagt upp vinnunni vegna of margra slysa (miðað við hvað álverið segir), ég vil meina að ég hafi verið of hreinskilin við yfirmanninn, hann hefur verið að bíða eftir afsökun fyrir að losna við mig lengi. Það varð til góðs á endanum, ég komst í samband við VIRK sem hjálpuðu mér að komast í sjúkraþjálfun og til sálfræðings, báðir eru búnir að hjálpa mér mikið.

Á morgun 29. eru komin 3 ár frá því ég missti bróður minn, sárin eru djúp og erfið viðureignar en hafa samt aðeins breyst, sorgin er aðeins að byrja að dofna þó að söknuðurinn og treginn sé enn jafn sár. Ég er ekki enn farin að gráta neitt að ráði, tek bara smá tarnir öðru hverju.

Ég er sátt við lífið sem ég á í dag, mér líður vel með börnunum mínum og kannski get ég farið aftur að vinna í vetur, það verður að koma í ljós. Í augnablikinu er ég ekki vinnuhæf vegna bakverkja eftir slys í álverinu 2009. Ég vona að ég verði ekki dæmd öryrki, ég hef þörf fyrir að vinna og umgangast fólk. Veit samt ekki hvað ég á að gera, ég hafði svo gaman að vinnunni í álverinu að mig langar helst þangað aftur, en fyrrverandi yfirmaðurinn vill ekki einu sinni ræða það, segir að ég sé svo hættuleg sjálfri mér (fáránlegt).

En kannski skrifa ég oftar hér inn í framtíðnni, ef ég hef eitthvað merkilegt að segja.

Skjáumst

Júllan